Geçen gün bir pisi geldi dükkanın önüne, cömert bir anıma rastladı, bir iki dilim salam attım. Genelde atmam satarım:)(Bilmeyenler için: Babamın bakkal dükkanı var)

 

Atmaz olaydım.

 

Ne yapışkan yaratıkmış gitmedi bi daha

 

Ayağımla itekliyorum, ayağıma sürünüyo, kendini sevdirmek baabında...

 

Bir daha salam atmayınca, ve defalarca itekleyince sonunda gitti(2 - 3 saat sonra)

 

Aklıma daha önce beslediğim kedi geldi. Rengarenk bir kediydi, kamyon ezdi. Yerden demirle kazımıştım. Biraz üzülmüştüm sonra unuttum. (Biraz vefasızmıyım acaba içim hiç sızlamadı yazarken)

 

Kedilere nankör derler birde, neden diye hep merak ederdim. Sonra öğrendim ki, köpekler gibi olmadıkları için. Hani köpekler gördükleri iyiliği hiç unutmazmış ya ! Kediler unutuyormuş.

 

Bir gün konu açılmıştı, lisede din öğretmenine sormuştuk konuyu.

 

Marmara ilahiyat mezunuydu yanlış hatırlamıyorsam. Şöyle demişti:

 

'Kediler nankör değil mert bir hayvandır aslında. Köpekler kendine verilen nimeti veren kişiden bilir ona sadık kalır, gerekirse onun için ölürde.

 

Ama kediler, gelen nimetin veren kişiden değil Allah'tan olduğunu bilir ve veren kişiye bağlı kalmaz.'

 

Bu açıklamayla biraz tatmin olmuştum. (Kedileride nankörlük yaftasından kurtarmış olduk böylece)

Ama genede bundan sonra kedilere salam vermeden önce 2 kere düşüncem.

Yanlış anlamayın cimriliğimden değil

Müşteri milleti bu. Dükkanın içine giriyo kedi. Belli olmaz kiminin hoşuna gider, kimi bu adam şimdi kediyi ellemiştir de, bundan ekmek alınmaz der.

Yani kediyi doyurayım derken kendim aç kalmayım

Çöpten yesin artık...